Portobello Cadısı
Rüzgarda kıpırdayan yapraklar, göldeki dalgacıklar, ötüşen kuşlar, havlayan köpekler, ortalıkta koşuşturan çocukların bağırtıları; her şey yetişkinlere anlaşılmaz gelen tuhaf bir mantığa ayak uydurur gibiydi. Her şey hareket ediyor ve her şey belirli bir ritimle hareket ediyor. Ve belirli bir ritimle hareket eden her şey bir ses yaratıyor. Şu anda burada ve dünyanın her yerinde de aynı şey oluyor. Soğuktan mağaralara sığınmaya çalıştıkları çağlarda atalarımız da aynı şeyi fark etmişlerdi: Her şey hareket ediyor ve ses çıkarıyordu. İlk insanlar başlangıçta belki bundan korkmuşlardı ama çok geçmeden korkunun yerini huşu aldı. Bunun, bir Üstün Varlık’ın kendileriyle iletişim kurması olduğunu anlamışlardı. Ona yanıt verebilmek için, çevrelerindeki sesleri ve hareketleri taklit etmeye başladılar, dans ve müzik böyle doğdu işte…
Kendimize karşı içten olma cesaretini nasıl ediniriz, kim olduğumuzdan her zaman emin olamasak da ? Paulo Ceolho, Portobello Cadısı’nda bu soruya, Athena adlı gizemli bir kadının ruhsal ve duygusal yolculuğuyla bir yanıt arar.
Athena’nın çocukluğunda başlamış olduğu Arayışı, Kilisede Meryem Ana’yla başlamış, dans ve müzik hatta hat sanatıyla da devam etmiştir. Buna rağmen arayışı bulamadığıyla yakınan Athena çözümü içsel yolculukta bulmuştur ve bu arayış onun sonunu getirmiştir.
Athena’nın en büyük sorunu yirmi birinci yüzyılda yaşayan bir yirmi ikinci yüzyıl kadını olması ve bu gerçeği hiç gizlememesiydi. Bir bedel ödedi mi ? Kuşkusuz, ödedi. Ama coşkuyla taşan gerçek benliğini bastırsaydı çok daha büyük bir bedel ödeyecekti.
Ve Athena Robert Frost’tan şu dizeleri okudu:
Ormanda iki yol belirdi önümde, ve ben
Daha az yürünmüş olanı seçtim,
Bütün fark buradaydı işte.
