“Günün birinde son yemeğini yiyip, son çiçeğini koklayıp, bir arkadaşına son kez sarılacaksın. Son kez olduğundan haberin olmayacak. O yüzden, sevdiğin her şeyi tutkuyla yapmalısın. Kalan yıllarının kıymetini bilmelisin, çünkü devamı yok.” –
– After Life
Sevdiğin birisine ”Seni seviyorum” diyebilmek ne kadar da zor. Halbuki yarın bir daha onunla konuşamayacağımızı biliyor olsak içimizden neler dökülecek, kilit vurduğumuz dilimiz çözülecek ve kollarımız sarmalayacak onu sevgiyle.
Peki biz ne yapıyoruz ?
Sonsuz bir yaşama sahipmişiz düşüncesiyle kalp kırıyor, düşüncesizce yaşıyoruz. Minnet duygularından yoksun, sevgi sözcüklerinden ise kendimizi uzaklaştırmışız. Sevdiklerimize karşı nasıl da kaba olabiliyor, önemsiz sebeplerle onlara kızabiliyoruz.
”Bilirsin, dünya ilk adımı atmaktan korkan insanlarla dolu.”
(Green Book, 2018)
Kimse ilk adımı atmak istemez çünkü başarısız olmaktan çekinir, düşündüğü gibi olmayacağından korkar. Halbuki bu yaşamın her anında olan bir şey. Denemekten asla çekinmemeliyiz, denememiş olmanın pişmanlığı çok daha fazladır çünkü içinde bilinmezlik yatar. Keşke her birimizin günün sonunda neler kaçırdığımızı, hangi güzelliklerin farkına varamadığımızı gösteren bir makinesi olsaydı. Eminim ki insanlar bir kez bunun farkına vardıklarında yaşadıkları her günün tadına, her anın biricikliğine varacaklardır. Bunun için bir makinemiz olmasına gerek yok, yalnızca gözlerimizi ayıramadığımız ekranlardan biraz zaman ayırıp çevremize, gökyüzüne gözlerimizi daldıralım. Kitap sayfalarında kaybolalım, yazdığımız cümleler arasına sevgimizi, en içten duygularımızı katalım yeter.
”Şiir, romantizm, aşk, güzellik… Bunlar bizi yaşama tutan şeylerdir.”
(Dead Poets Society, 1989)
Bir şeyler yapmaktan değil yapamayacak olmaktan korkun, düşüncelerinizi ve sevginizi sevdiklerinizden mahrum bırakmayın çünkü onlara ne kadar ihtiyaçları olduklarını bilemezsiniz. Okuyun, yazın, sevin, sevdiğinizi belirtin.
